Fluorki

Fluorki to związki, które odgrywają ważną rolę w zapobieganiu próchnicy. Mechanizm działania fluorków można podzielić ze względu na okres ich działania na twarde tkanki zęba. I to albo przed wyrznięciem, albo po wyrżnięciu zębów. Fluorki przed wyrznięciem zębów działają na mineralizację powstałych tkanek zęba. Po wyrznięciu zębów ich głównym zadaniem jest wspomaganie remineralizacji szkliwa zębów, w którym uwalniane są minerały, czyli demineralizacja, na skutek działania kwasów w bakteriach płytki nazębnej. Przechowując fluorki w tkankach zębów (szczególnie szkliwie zębów), powstaje fluoroapatyt, który zwiększa ich wytrzymałość i odporność na kwaśne środowiska. Tym samym fluorki zarówno wspomagają proces remineralizacji, jak i jednocześnie zmniejszają możliwość dalszej demineralizacji. Im szybciej zostaną wbudowane w szkliwo zębów, tym większa będzie jego odporność na próchnicę. Fluorki działają również na bakterie płytki nazębnej i wpływają na ich metabolizm. Można je przyjmować ogólnoustrojowo dzięki fluoryzacji wody pitnej, mleka i soli lub w postaci tabletek z fluorem przepisanych przez lekarza. Możliwe jest również stosowanie miejscowo przy użyciu fluorków, które są częstym składnikiem past do zębów, płynów do płukania ust lub past do zębów i żeli. Aplikacja lokalna jest obecnie często preferowaną opcją. Do najczęściej stosowanych związków zalicza się fluorek sodu i aminofluorek. Zalecane są pasty do zębów zawierające fluor, szczególnie dla dzieci. Zawarte stężenie zawsze zależy od wieku dziecka i zawsze powinno być przestrzegane. Płyny do płukania ust dla dzieci z fluorem są odpowiednie dla dzieci w wieku od 6 do 7 lat. Do użytku profesjonalnego dostępne są również lakiery fluorowe o wyższych stężeniach, które stosuje się w gabinecie stomatologicznym profilaktycznie lub przy wzmożonej próchnicy. Żele fluorkowe o niższym stężeniu do pielęgnacji domowej powinny być stosowane na zalecenie dentysty i zwykle są przeznaczone do aplikacji raz na 1-2 tygodnie.