Parodont

Parodont to zestaw 4 tkanek, których zadaniem jest zakotwiczenie zęba w szczęce. Należą do nich dziąsła, kość wyrostka zębodołowego, cement pokrywający powierzchnię korzenia zęba oraz  wąska szczelina między kością wyrostka zębodołowego a korzeniem zęba, wypełniona elastycznymi włóknami włóknistymi. Dziąsła to miękka tkanka pokrywająca kość wyrostka zębodołowego. Naciska na ząb na całej szyi. Część wokół szyjki zęba jest wolna i tworzy wokół niej płytką bruzdę, tzw. bruzdę dziąsłową (sulcus gingivalis).

Naturalnie ma około 0,5 - 3 mm głębokości dla zdrowych dziąseł. W przestrzeni międzyzębowej dziąsło przebiega w trójkąt wypełniający przestrzeń międzyzębową, w tzw. brodawce międzyzębowej (międzyzębowej). Zdrowa dziąsło jest jasnoróżowe z lekko bruzdowaną powierzchnią. Nie jest wrażliwy na dotyk ani krwawienie. Dziąsło czerwone do ciemnoczerwonego, opuchnięte, nadwrażliwe i krwawiące podczas czyszczenia lub gryzienia twardego ugryzienia jest oznaką zapalenia. Kość wyrostka zębodołowego to kość górnej i dolnej szczęki wokół zębów. Ząb osadzony jest w łożysku zębowym kości wyrostka zębodołowego, w tzw. zębodole. Pomiędzy zębem a kością występuje wąska szczelina, tzw. szczelina przyzębia zawierająca włókniste włókna kolagenowe. Ta luka, razem z włóknami, jest zbiorczo nazywana periodonium. Cement jest wtedy twardą tkanką zęba, która cienką warstwą pokrywa całą powierzchnię korzenia.

Istnienie przyzębia wiąże się z obecnością zęba. W przypadku utraty zęba zanika również jego przyzębia.